Vandaag – eigenlijk sta ik op reserve bij mijn werk, wat betekent dat als ze iemand nodig hebben dat ze mij kunnen bellen – heb ik eindelijk eens tijd gevonden om een persoonlijk artikel te tikken. Dat is toch even iets anders dan een Pan that Palette artikel ofzo. In dit artikel kan ik gewoon mijn hart even luchten en kan ik mijn verhaal kwijt. Het klinkt wat aan de heftige kant, alsof er heel wat gebeurd is maar dat valt eigenlijk reuze mee. 

De inspiratie voor een artikel komt niet vanzelf bij mij. Daarvoor moet mijn hoofd geen overuren draaien door zoveel na te denken. Niet dat ik zo’n denker ben, maar als mijn hoofd wat leger is kan ik veel beter fantaseren, dagdromen en komt inspiratie voor een blogartikel veel sneller naar boven. 

Maar in de afgelopen paar weken (eigenlijk sinds ik een nieuwe baan had, en dat is al sinds december) is mijn inspiratiebron niet echt in werking gezet. Hij begint nu pas rustig op gang te komen – net als een dieselmoter – omdat ik ontslag heb genomen en het einde in zicht is. Nu moet je niet denken dat ik ontslag heb genomen voor mijn blog maar met de werkomstandigheden kon ik gewoon niet goed overweg. Het werk zelf was leuk om te doen, maar het was zwaar en daarnaast kreeg ik het gevoel dat ik niks goed deed en werd daar erg onzeker van. En ik ben daar al erg gevoelig voor…

Ook kan ik niet goed tegen veranderingen, dan heb ik het niet over kleine veranderingen maar als ineens je rooster is veranderd of dat je plots moet werken kan voor mij gewoon zwaar zijn. Vooral als je die dag vrij had en zelfs dingen had gepland valt het behoorlijk tegen als je dan moet werken. Met de nadruk op moet. Want toen ik één keer werd gebeld met de vraag of ik eerder kon werken, zelf aangaf dat ik wel om 17:00 kon beginnen in plaats van 18:00 werd er tegen me geschreeuwd dat ik aan mijn collega’s moest denken en dat ik maar moest zorgen dat ik om 16:00 op het werk verscheen. Misschien heb ik wel teveel over me heen laten lopen maar op zo’n moment – dat ik me onzeker voel – kan ik gewoon moeilijk nee zeggen. Want op dat moment wilde ik wel graag daar blijven werken dus ik wilde het gewoon goed doen.

Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo raar ben behandeld als werknemer in mijn gehele carrière. En niet alleen ik hoor, ook werd er tegen mijn collega’s geschreeuwd als ze per ongeluk een foutje hadden gemaakt. Want ja, we moeten allemaal maar als robots leven en er mogen nooit fouten worden gemaakt. Laatst ook, ik stond bij de kassa en drukte per ongeluk op een verkeerd knopje. Er werd tegen me geschreeuwd dat als het nog een keer gebeurde, dat er een aantekening zou worden gemaakt. Toen had ik al mijn ontslagbrief ingeleverd dus zo’n opmerking boeide me weinig, maar dat je dat zomaar zegt waar klanten bij staan… Dat doe je gewoon niet. 

Gelukkig is het einde dus al in zicht en ga ik de komende weken weer lekker solliciteren. Dit keer ga ik aangeven dat ik minder flexibel ben, niet zo vaak in het weekend wil werken (dat is gewoon niet leuk voor Roy, vrienden en familie) en ik wil ook minder uren werken. De afgelopen maanden heb ik beseft hoeveel mijn blog voor me betekend, en dat als ik er geen tijd voor heb dat ik me best ongelukkig voel. Het is niet leuk om geen tijd of puf over te hebben voor één van je grootste hobby’s. De komende tijd ga ik dus weer echt regelmatig bloggen en wil ik me meer richten op mijn blog en ook fotografie! Ik heb in ieder geval al genoeg leuke ideeën voor een aantal blogartikelen. En het weer zit ook mee, de lente komt er al snel aan waardoor ik ook meer zin krijg om vaker te fotograferen. Voor mijn blog is dat ook handig want doordat de dagen wat lichter lijken kan ik weer wat fijner fotograferen. Geen geklungel meer met lampen en flitsers!

Zo. Dat moest er echt even uit. Het is niet zomaar een update maar dan weet je tenminste wat er speelde. Ik moet zeggen, na een paar dagen aan mijn blog te hebben gewerkt en weer reageren bij andere blogs geeft me een fijn gevoel. Ik ben nog steeds heel blij dat ik bloggen één van mijn grootste hobby’s kan noemen. Naast fotografie wil ik weer heel veel tijd in mijn blog gaan steken. Lekker veel aandacht, dat kan ‘ie wel gebruiken.
Wat kan jouw aandacht wel eens gebruiken?
Liefs, 
Dinja