Op reis naar Hospental. Dat stond vandaag op de planning. We wilden graag een stukje lopen/ hiken in de bergen dus zochten we een leuk plaatsje (op Google Maps) en kwamen zo dus uit bij Hospental.

Onderweg:

We zitten nu bij Schwyz. Spreek je trouwens heel anders uit dan ik altijd dacht. Swiets. Daar lijkt het op. In de trein van Zürich naar Zug ging er bij de een-na-laatste halte net een man tegenover ons zitten met een FC Utrecht tasje van de shop. Hoe toevallig?!

Onderweg:

En nu in de trein van Arth Goldau naar Göschenen zit er een Nederlands (zeur, kreun en klaag) stel met fietsen in dezelfde treinwagon. Ook zo toevallig. Vooral omdat ik ze net wilde uitlachen (sorry, not sorry) omdat ze zo aan het kloten waren met hun fietsen. En nog meer toevalligheid: ze moesten ook echt in Göschenen eruit. Gelukkig liepen ze niet naar de trein naar Hospental. Of wel, maar dan had ik ze gewoon niet gezien.

Het was een zeer aparte trein, een soort tandradtrein waarbij je bij de kleine plaatsen op een ‘stop’ knop moest drukken. Na een hele mooie treinreis (langs de weg naar de Gotthardpass) mochten wij dus op de ‘stop’ knop drukken voor Hospental.

Anders rijd de trein gewoon door.

We liepen een stukje voorbij het station om te kijken waar we naar toe konden wandelen. Er stond… Gotthardpass 3 uur – 10 minuten, erg verleidelijk maar het is zo’n lange tocht. Naast wat andere plaatsen stond er ook Andermatt, die maar een uur lopen was, maar dan is je wandeltocht zo voorbij. We besloten dus om maar richting de Gotthardpass te lopen en dan keken we het wel aan hoe ver we zouden komen. Op ons gemakje liepen we dus richting de wandelroute die ons naar de pass zou leiden. Ik zag natuurlijk veel bekende dingen omdat ik nu al zo vaak de Gotthardpass op ben geweest. Dus maakte ik maar veel foto’s om aan het thuisfront te laten zien. Sommige stukken van de wandelroute waren erg stijl en de paadjes in het begin waren wat aan de smalle kant. En op een gegeven moment moesten we zelfs langs de koeien! Ze snuffelden alleen maar en we hebben ze gelijk maar een aai gegeven. Die beesten zien natuurlijk wel vaker wandelaars.

Na een paar honderd meter stijgen zagen we een soort huisje, ik denk dat het een zuiveringshuisje voor het bergwater was. Hier vlakbij was een bankje te vinden dus konden we eindelijk eten. Na onze broodjes en veel water, liepen we weer verder. Het was nog steeds een heel eind maar we wilden zo ver mogelijk komen.

Dit gedeelte was wat lastiger. Veel gedeeltes van het wandelpad was in beslag genomen door wat watertjes die zo hun weg naar beneden namen. Op een gegeven moment was hierdoor dus zelfs mijn sok nat!

Al klauterend gingen we steeds verder naar boven. Maar het was het zo waard.

Want we stonden tenminste bij een bord van de Gotthardpass. Als we de ‘echte’ Gotthardpass wilden bereiken moesten we sowieso nog een uur doorlopen. Maar we waren zo moe, bekaf. Daarnaast zagen we ook wat donkere wolken. Geen goed teken, vooral niet als je midden op een berg zit. We zaten nog steeds in twijfel hoor, of we nog verder moesten gaan. Maar ik ben al trots op ons dat we zover zijn gekomen. Wie weet kunnen we het de volgende keer wel aan om in ieder geval de top te bereiken.

Onderweg heb ik – stiekem – wat bloemetjes geplukt.

We liepen wat sneller toen we weer naar beneden gingen. Op een gegeven moment hoorden we ook wat gerommel en gestommel en ik dacht dat het vallende rotsblokken waren. Gelukkig hebben we niks gezien of gemerkt maar het tempo ging wel omhoog.

Uiteindelijk kwamen we weer bij het station – net op tijd – om op te ‘stop’ knop te drukken en in de trein te stappen. Onderweg moesten we weer overstappen en hadden ook nog eens de pech dat de S24 naar Wiedikon niet meer stopte bij ons station (Wiedikon). Geen idee waarom, misschien om tijd in te halen. Door een brand tussen Zürich Oerlikon en Zürich Flughafen was er een bovenleiding beschadigd. Daar kwam ik ‘thuis’ pas achter. We waren door de vertragingen pas om half 9 ‘thuis’.

We aten:

– Spinazie met tomaten platzi’s