‘s Ochtends was het natuurlijk chaos. We mochten dan wel tot 12 uur blijven, toch ben je bezig met inpakken en een beetje schoonmaken.

Uiteindelijk was het 12 uur en Claudia kwam ons al ophalen. Ze had aangeboden – net als de eerste dag – om onze spullen te bewaren in een speciale kast zodat we zonder bagage door de stad nog konden wandelen. Wandelen werd uiteindelijk de tram omdat we naar het meer wilden. We zijn een paar enkele haltes na het drukke punt (Bellevue) uitgestapt en vanuit daar liepen we nog zelfs verder. We kwamen in een mooi park uit dat aan het water lag. Veel mensen genoten van het heerlijke weer en er waren zelfs mensen in het koude meer aan het zwemmen! Er zat ook een Chinese tuin in dit park, maar ik vond de entree te duur dus we liepen verder. Belachelijk dat ze daar zoveel geld voor vragen.

We maakten nog wat foto’s van het uitzicht en liepen we verder naar een lounge terras. Hier nam Roy een groot biertje en ik had wel een erg speciale ijsthee gekregen. Normale ijsthee is gewoon bruin en smaakt naar citroen of perzik. Dit was rood en het smaakte naar slechte ranja. Maar we zaten wel even prima en konden zo gratis naar de wc – niet wetende dat alle wc’s gratis waren in het park.

 

We hadden nog steeds genoeg tijd over voordat de trein zou vertrekken. En het was nog steeds erg mooi weer. Aan het water zitten was voor ons nog de enige optie. Op een gegeven moment besloten we zelfs om onze bergschoenen uit te doen en lekker pootje te baden. Heerlijk! Ik kreeg alleen zo wel steeds meer zin om te gaan zwemmen.

Maar goed. We maakten nog wat foto’s, filmden het stuk waar we zaten en toen was het alweer tijd om terug te gaan.

We wilden namelijk ook nog ons ‘liefdesslot’ ophangen in Zürich. En we moesten nog eten, op tijd weer terug bij Claudia zijn om nog op tijd naar het station te gaan.

 

De vorige dag hadden we een mooi plekje gevonden voor ons liefdesslotje. Deze plek zochten we dus weer op, hangden het slotje op en maakten er nog wat foto’s en filmpjes ervan. Zo weten we nog altijd waar die hangt.

Uiteindelijk namen we weer de tram naar de Stauffacherstrasse. Hier waren we al vaak overgestapt of langs gelopen dus wisten we dat hier een MacDonalds zat.

De MacDonalds in Zwitserland heeft totaal andere burgers. Ik had zin in een Quarterpounder maar die hadden ze dus niet, vandaar dat ik een Royal Cheeseburger menu nam. Leek heel erg op een Quarterpounder menu.

Het was aan de dure kant maar dat maakte me eigenlijk niks meer uit. Het was tenslotte onze laatste dag! We zaten lang bij de Mac (door hun gratis Wifi service) en gingen er ook nog even naar de gratis wc. Handig, je moest een code invullen om van de wc gebruik te maken.

 

Na de Mac gingen we op zoek naar een Frozen Yogurt zaakje. Na een tijdje lopen kwamen we Yoomoo tegen. Hier kon je helemaal zelf je bakje vullen! Het enige nadeel was dat de prijs per 100 gr ging. Uiteindelijk was het dus ook een duur dessert geworden. Lopend met de frozen yogurt gingen we verder. We wilden namelijk op tijd bij het station zijn, zo’n City Nightline gaat maar één keer per dag! Op het station hebben we nog veel rond gelopen.

Na wat bier en een flesje ijsthee te hebben gehaald wilde Roy nog roken en wilden we beiden ook nog rustig zitten. We waren bij spoor 18 aangekomen, waar Roy kon roken. Na de sigaret liepen we daar naar beneden in de hoop dat we bij het winkelgedeelte aankwamen. Dat was dus niet het geval.

Wat een doolhof was het daar zeg!

Uiteindelijk namen we maar de roltrap naar een ander spoor, zijn daar verder door gelopen naar het centrum van het station en vanuit daar wisten we de weg wel weer.

Nog steeds wachtend op de trein – en wachten totdat de tijd (en spoor) eindelijk op het bord verschenen – liepen we dus naar het winkelgedeelte. We waren alleen te laat want alles ging sluiten of was zelfs gesloten! Dan maar naar de souvenirwinkel, die was nog open. Hier hebben we alleen niks gekocht omdat alles zo duur was!

 

Eindelijk stond onze trein op het bord dus liepen we maar meteen naar het juiste perron. En wat bleek nou, de trein stond er zelfs al! Wij meteen maar instappen, in de hoop dat we de eerste van onze coupé waren. Helaas niet. Er stapte nog een Duitse mevrouw in met honderden koffers (okey, een stuk of 4).

Maar – toen Roy aan het roken was – hielp ze me wel met het ‘opmaken’ van onze bedjes. Wat blijkt nou, het witte ding dat wij aanzagen als laken moest je behandelen als een slaapzak!

Sneller dan verwacht ging de trein al rijden – ja Roy was gelukkig in de trein – en al snel kwamen we aan in Baden.

In Baden kwam er een rockerachtige man binnen, waarvan we dachten dat hij Duits was. Maar hij verraadde zichzelf met “dankjewel” en zo wisten we dat we gewoon Nederlands konden praten.

De man heette ‘Hye’ (ofzo) en samen met Roy dronk hij wat biertjes. Hij was een leuk reisgezelschap omdat hij ook alternatief was. We hebben vooral over muziek gepraat.

 

Uiteindelijk kwam er in Basel de laatste uit onze coupé de trein in gestapt. Een oude man die wat weg had van Sinterklaas. Hij was ongeveer 80 – 90 jaar oud gokte ik. Helemaal alleen op reis en hij wist – natuurlijk – ook niet hoe die rare laken werkte. Ik heb hem maar geholpen met mijn beste Duits. De man ging al snel slapen maar wij waren nog lang niet moe en hebben met ‘Hey’ of ‘Hye’ nog tot half 2 (ja, 01:30) gepraat.

Toen besloten we maar te gaan slapen (volgens mij werkte het bier goed bij het gezelschap).

Onderweg werden we nog een paar keer wakker. Ook…
(lees verder)